Kara umowna tylko w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania

W ramach swobody umów kara umowna może być skutecznie zastrzeżona wyłącznie na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, co wymaga dokonania wykładni oświadczeń woli stron co do tego, na jaką okoliczność została przewidziana kara umowna- uznał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 maja 2014 r., sygn. IV CSK 508/2013. Sąd Najwyższy uzasadniając swoje stanowisko przypomniał, że w judykaturze wykluczono jedynie kumulatywne zastrzeganie – na wypadek opóźnienia się dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego – obowiązku zapłaty określonej sumy pieniężnej oraz odsetek ustawowych przewidzianych w art. 481 § 1 k.c. W takim wypadku przyjęto w orzecznictwie, że wierzyciel powinien ograniczyć się tylko do pobrania stosownej sumy pieniężnej tytułem sankcji umownej. SN powołał się także na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2012 r., sygn. III CZP 39/2012, w której przyjęto, że roszczenie o zapłatę kary umownej na wypadek uchybienia terminowi spełnienia świadczenia nie przysługuje stronie odstępującej od umowy wzajemnej wówczas, jeżeli w umowie zastrzeżono również taką karę na wypadek odstąpienia od umowy.