Umowy o pracę na czas określony

Sąd Najwyższy ww. uchwale stwierdził, że przepis art. 25(1)§1 Kodeksu pracy nie ma zastosowania w przypadku, w którym kolejne umowy o pracę na czas określony były zawierane przed dniem 1 maja 2004 r., natomiast następna taka umowa została zawarta już po tym dniu.

Art. 25(1) k.p. w obecnym brzmieniu uchwalony został ustawą z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy- Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw, której to art. 15 stanowi, że „Przepisy art. 25(1) k.p. w brzmieniu nadanym niniejsza ustawą stosuje się do umów o pracę zwartych lub zmienianych w sposób określony w tych przepisach od dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej.”

Sąd najwyższy dokonując wykładni art. 15 ustawy zmieniającej oraz art. 25(1)§1 k.p. stwierdził, że przepis ten, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą „stosuje się do umów o pracę na czas określony zawartych w ten sposób, że wszystkie trzy umowy zostały zawarte w okresie od dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej (…)”.

Zdaniem Sądu Najwyższego uznanie, że przepis art. 15 ustawy zmieniającej nie sprzeciwia się stosowaniu art. 25(1) k.p., jeśli tylko trzecia umowa została zawarta po 1 maja 2004 r. „oznaczałoby dokonanie jego wykładni sprzecznej z jego wyraźnym brzmieniem. Wykładania ta doprowadziłaby także do uznania dopuszczalności wstecznego działania art. 25(1). Oznaczałaby ona bowiem stosowanie tego unormowania do zdarzeń, które zaszły przed 1 maja 2004 r., z którymi prawo nie wiązało przed tą datą skutków prawnych w unormowaniu tym przewidzianych. Nastąpiłoby to przy tym nie tylko bez wymaganego oparcia w brzmieniu ustawy, lecz wbrew wyraźnie wyrażonej w art. 15 woli ustawodawcy niedopuszczenia do takiego skutku”.